یکی از مشکلات جامعه پزشکی در سیر رسیدگی به شکایات پزشکی، مسئولیت کادر درمانی در اثبات بی گناهی خود می باشد. تقریباً در تمامی سیستمهای قضایی، تعهد پزشک نسبت به درمان بیماران از مصادیق تعهد به وسیله است که با اثبات تقصیر پزشک مسئولیت وی تحقق می یابد و بر طبق قواعد حقوقی ، بیمار یا اولیای او باید تقصیر پزشک را ثابت کنند تا پزشک ضامن خسارت شود یعنی تا قصور پزشک توسط بیمار یا اولیای وی به اثبات نرسد پزشک ضامن نیست. در ماده 197 قانون مدنی نیز صراحتاً به این امر اشاره شده است که:اصل بر برائت است ، بنابراين اگر كسي مدعي حق يا ديني بر ديگري باشد بايد آنرا اثبات كند ....... در چنین حالتی در امر شکایات پزشکی قانوناً پزشک هیچ وظیفه و مسئولیتی برای اثبات بی گناهی خود ندارد بلکه این بیمار و اولیای وی هستند که باید تقصیر پزشک یا کادر درمانی را اثبات نمایند چیزی که عملاً خلاف آن را در مراجع رسیدگی کننده به شکایات پزشکی خصوصاً کمیسیونهای پزشکی می بینیم که کادر درمانی مسئول اثبات بیگناهی خود می باشند بند (ب) ماده 295 و نیز ماده 319 قانون مجازات اسلامی، پزشک را قانوناً نسبت به عوارض ایجاد شده ضامن می داند که در چنین حالتی بیمار و اولیای او از اثبات تقصیر معاف هستند در واقع قانونگذار محترم تعهد به مواظبت و اجرای صلاحیت(تعهد به وسیله) را تبدیل به خودداری از اضرار(تعهد به نتیجه) نموده تا بدینوسیله پزشک ضامن تمامی زیانهایی باشد که در طی ارائه خدمات درمانی به بیماران به بار می آورد لازم به ذکر است که بسیاری از این زیانها جزء عوارض شناخته شده درمان است و نه ناشی از قصور پزشک یا کادر درمانی. ماده 295 - در موارد زير ديه پرداخت مي شود...... ب - قتل يا جرح يا نقص عضو كه بطور خطاء شبيه عمد واقع مي شود و آن در صورتي است كه جاني قصد فعلي را كه نوعا" سبب جنايت نمي شود داشته باشد و قصد جنايت را نسبت به مجني عليه نداشته باشد مانند آنكه ........... ياطبيبي مباشرتا" بيماري را بطور متعارف معالجه كند و اتفاقاً سبب جنايت بر او شود . ماده 319 - هرگاه طبيبي گرچه حاذق باشد در معالجه هائي كه شخصا" انجام مي دهد يا دستور آن را صادر مي كند هرچند با اذن مريض يا ولي او باشد باعث تلف جان يا نقص عض - و يا خسارت مالي شود ضامن است.