تمامی اقدامات پزشکی جنبه درمانی ندارند و هستند مواردی که صرفاً جنبه زیبایی داشته و ضرورت و اضطراری نیز در انجام آنها وجود ندارد برای مثال خانمی که قصد دارد بینی خود را صرفاً جراحی زیبایی نماید در چنین مواردی تعیین تعرفه های سختگیرانه درمانی چندان معقول به نظر نمی رسد چرا که انجام چنین اعمال جراحی صرفاً زیبایی، در واقع ارائه خدمات درمانی نیست بلکه قرار دادی است بین فردی که مسلماً بیمار نیست با یک جراح که قصد درمان بیماری خاصی در وی را ندارد بلکه قصد زیبا تر نمودن فرد را دارد حال با توجه به ماده 10 قانون مدنی که چنین تصریح نموده است: ":قراردادهاي خصوصي نسبت به كساني كه آنرا منعقد نموده‌اند در صورتي كه مخالف صريح قانون نباشد نافذ است" . اگر بین پزشک و فردی که صد البته بیمار نیست قراردادی جهت انجام عمل صرفاً زیبایی بسته شود، منطقی به نظر می رسد که این قرارداد با توجه به ماد 10 قانون مدنی از طرف قانون محترم شمرده شود؛ که متأسفانه چنین نیست! از طرف دیگرباید توجه داشت که انجام جراحی زیبایی توسط هر پزشک، نتیجه خاص خود را می دهد و لذا ارزش کارجراحی زیبایی هر پزشک را نتیجه کار وی تعیین می کند به مثال زیر توجه کنید: شما مقداری رنگ و قلمو و یک بوم نقاشی را می خرید و با آنها یک تابلو نقاشی می کشید شاید این تابلو را حتی به قیمت مواد اولیه آن هم از شما نخرند ولی نقاشی چیره دست، با همین مواد اولیه یک تابلوی نقاشی می کشد که میلیونها تومان ارزش پیدا می کند. حال سوال این است که آیا سازمان تعزیرات حکومتی می تواند چنین نقاش بزرگی را به جرم گران فروشی تحت تعقیب و محاکمه قرار دهد، تنها با این استدلال که قیمت رنک و بوم بسیار ناچیز است؟ این امر دقیقاً در مقوله ارائه خدمات پزشکی با جنبه صرفاً زیبایی نیز صدق می کند. ممکن است که در این کشور هزاران جراح اقدام به رینوپلاستی یا سایر اقدامات جراحی زیبایی نمایند ولی آیا نتیجه کار تمامی آنها یکسان است آیا صحیح است که بر روی بهترین نتیجه ممکن از نظر زیبایی و سایر نتایج نامناسب یک قیمت گذاشت؟ آیا بهتر نیست که سازمان تعزیرات حکومتی در خصوص تعیین و بررسی تعرفه های خدمات پزشکی صرفاً زیبایی تجدید نظر جدی نموده و ماده 10 قانون مدنی را ملاک قرار دهد همانگونه که برای سایر فعالیتهای هنری چنین است؛ اگر بپذیریم که یک جراح نیز می تواند هنرمندی باشد چیره دست و بی مانند!