به علت شغل و تخصصم بسیار پیش می آید که در کمیسیونهای پزشکی قانونی یا نظام پزشکی در برابر همکار آشنایی که سالها با هم دوست و همکار بوده ایم قرار می گیرم یکی ازاین همکاران روزی در کمیسیون پزشکی قانونی روبروی من قرار گرفت. حسابی کلافه بود . برای چندمین بار بود که به دلیل شکایتِ همراه بیماری که به دلیل Head trauma تحت عمل جراحی توسط وی قرار گرفته بود و متأسفانه به دلیل شدت آسیب وارده به نسج مغزش فوت شده بود به کمیسیون آمده و با وجود اینکه در هر بار کمیسیون تبرئه شده بود ولی اقوام آن جوان نگونبخت دست بردار نبودند و باز در خواست کمیسیون مجدد می کردند و خوب قانون هم چنین اجازه ای می دهد که پزشک را برای چندین و چند بار از کار و زندگی بیندازیم و دوباره در کمیسیون احضار کنیم . ولی درکمیسیون آخر نیز این همکارپزشک مجدداً تبرئه شد . چند روز بعد او را دیدم و مطلبی را از او شنیدم که مرا تکان داد! گفت که نزدیک 16 سال است که با تخصص جراحی اعصاب مشغول خدمت است و هر بیماری را با هر شرایطی که به وی ارجاع شده بدون هیچگونه قید و شرطی پذیرفته است وی گفت که دیگر از این همه ناسپاسی بعضی بیماران و همراهان ایشان خسته شده است. و اضافه کرد از این قانون ناقص که به بیمار یا همراهان وی اجازه می دهد که علی رغم اثبات بی گناهی پزشک واثبات عدم قصور وی برای بارها و بارها شکایت خود را در مراجع مختلف تکرار کنند و تقاضای تجدید مکرر کمیسیون نماید و پزشک را برای چندین و چند بار به کمیسیون و دادسرا و دادگاه بکشد خسته شده است ... و در آخر گفت: به این دلیل تصمیم گرفته ام که دیگر بیماران high risk را نپذیرم و تنها اعمال جراحی کم خطر و به قول خودش تنها تومورهای مغزی نُقلی و کم دردسر تر را عمل کنم! با خودم گفتم عجب راه حلی ! و چه راهی را قانون و مردم در پیش راه این همکار گذاشته است و چگونه ناخواسته و علی رغم خواست قلبی خود، مجبور به تغییر مسیردر حرفه خود شده است . نتیجه معلوم است دیگر از این همکارما شکایت نخواهد شد به راستی اگر سایر همکاران ما نیز به دلیل مشکل یاد شده به چنین نتیجه ای برسند چه اتفاقی خواهد افتاد؟!