یک تجربه یک درس


همیشه از پرخاش و درگیری لفظی و یا فزیکی بیمار یا همراهان وی با کادر درمانی به عنوان یک گله مندی بزرگ یاد کردیم . البته چنین موردی وجود دارد و هیچکس هم قصد نفی آن راندارد اما در اینجا یک سوال اساسی نهفته است و آن سوال این است که چرا باید چنین درگیری بوجود بیاد؟ چرا باید بیمار یا همراهان بیمار اقدام به چنین کاری بکنند؟
از شما همکاران عزیز پزشک ، پرستار ، ماما، داروسازو ..... سوال می کنم؛
 آیا تا به حال دچار یک بیماری سخت و صعب العلاج شده اید؟
آیا تا به حال برای مدت طولانی در بیمارستان بستری شده اید؟
آیا بالغ بر روزی چندین بار جهت آزمایشات پزشکی از شما خونگیری شده است؟
آیا آنژیوکت شما به اجبار و به صورت روزانه تعویض شده است؟
آیا زمانی که به عنوان مددجو درخواست حضور پرستار بخش را بر بالین خود داشته اید، پرستار به علت حجم بالای وظایف دیر بر بالین شما حاضر شده است ؟
آیا در زمان بستری درد غیر قابل کنترل داشته اید؟
آیا در طی بستری از تنهایی و دوری از خانواده و محل زندگی متألم بوده اید؟
و آیا علاوه بر بیماری ، نگران هزینه درمان و نیز هزینه زندگی خود و خانواده خود بوده اید؟
و بسیاری سوالات دیگر

جامعه بزرگوار و فرهیخته پزشکی و پبراپزشکی، سپیدجامگان برزگوار و از خود گذشته ، ما در زمان برخورد با بیماران باید به یاد داشته باشیم با افرادی سر و کار داریم که دچار بحران و شاید بحرانهای متعدد جسمی، روحی ـ روانی و مالی شده اند. 
ما با همراهانی سر و کار داریم که شاید نگران از دست دادن تنها پناه خود هستند و چنین شرایطی مسلماً هر انسان سالم و منطقی را نیز به سوی پرخاشگری و درگیری خواهد کشاند
یادمان باشد ما کادر درمانی تا زمانی که به وضعیت خاص روحی ـ روانی بیمار خود توجه نداشته باشیم و وی و همراهان او را درک نکنیم نمی توانیم به صورت حرفه ای و اخلاقی با ایشان برخورد کنیم. 
لذا به نظر می رسد که هنر نحوه صحیح برخورد کادر درمانی با بیمار و همراهان وی از جمله توانمندیهایی است که باید هر یک از کادر درمانی قبل از آغاز به حرفه پزشکی و پیرا پزشکی به بهترین وجه فرا گرفته باشد .



لطفاً  کانال " دفاع از حقوق جامعه پزشکی" را به جامعه محترم پزشکی و پیرا پزشکی کشور معرفی نمایید.
برای عضویت در این کانال کافیست بر روی لینک زیر  کلیک فرمایید   
  https://telegram.me/dadmehr_org