در حرفه پزشکی گاه مسائلی پیش می آید که انجام دادن و یا ندادن آن می تواند مورد انتقاد قرار گیرد و در چنین مواردی است که پزشک بر سر دو راهی انجام دادن و یا ندادن آن فعل قرار می گیرد به دو پرونده واقعی زیر توجه کنید. ــ بیماری در بخش دچار توهم می شود پزشک دستور مهار بیمار را نمی دهد، بیمار در یک فرصت چند ثانیه ای به دور از چشمان پرستاران خود را از پنجره به پایین پرتاب کرده و فوت می نماید کادر درمانی مورد بازخواست مراجع ذیربط قرار می گیرند و پزشک به دلیل عدم صدوردستور مهار بیمار، محکوم می شوند. ــ بیماری دربخش دچار توهم می شود پزشک دستور مهار بیمار را می دهد و پرستاران، وی را توسط ملحه بیمارستانی مهار می کنند. بیمار شدیداً آژیته است و حتی با تزریق هالوپریدول نیز آرام نمی شود و تقلای شدیدی می نماید که بر اثر آن دچار فشار بر شبکه بازویی و در نتیجه اختلال حس و حرکت در اندام فوقانی راست می گردد خانواده بیمار نسبت به عوارض ایجاد شده از کادر درمانی شکایت می کنند و مراجع ذیصلاح، پزشک معالج و پرستاررا محکوم می کنند. در هر دو مورد فوق بیماران مذکور شرایط مشابهی داشته اند ولی برخورد و رویکرد کادر درمانی با یکدیگر متفاوت بوده اما نتیجه هر دو حالت ، ایجاد آسیب به بیمار بوده است حال سوال این است که چگونه ممکن است انجام دادن یا ندادن یک امر در هر دو حالت باعث درگیری کادر درمانی گردد؟! و اصولاً در چنین مواردی چه باید کرد؟ مسلماً تعهد کادر درمانی در مراقبت از بیمار چه با هدف درمان وی و چه از جهت حفاظت فیزیکی از وی منوط به اخذ نتیجه مناسب می باشد و این پزشک و سایر کادر درمانی هستند که باید بر اساس شرایط خاصی که پیش می آید بهترین تصمیم را برای بیمار خود بگیرند و این تصمیم ممکن است در مورد بیماری، تنها تجویز داروی آرامبخش باشد ولی در مورد بیمار دیگر، مهار بیمار با جدّیت و حتی با جبر و زور باشد در هر صورت اگر کادر درمانی احتمال بدهند که ممکن است بیمار به علت شرایط خاص روحی و روانی پیش آمده اقدام به خودکشی و یا آسیب رسانیدن به خود یا دیگران نماید مسلماً هیچ مرجع قانونی بی توجهی کادر درمانی را نمی پذیرد اما اگر مهار بیمار با شرایط استاندارد و علمی صورت گیرد و تجویز داروهای آرامبخش به میزان کافی و صحیح صورت پذیرد مسلماً با کمترین عارضه می توان بیمار را مهار نمود