زمان: 31 مرداد ماه یکی از این سالها، مکان: اورژانس تمام بیمارستانهای کشور ساعت 8 شب است مردی از درد به خود می پیچد ؛ یک سنگ کوچک که قصد سفرداشته است از کلیه وی حرکت کرده اما در ابتدای این سفر،در حالب گیر افتاده است و درد ، این مرد قوی هیکل را به زانو در آورده است پزشک صبورانه بر بالین وی حاضر و درمان لازم را برای وی آغاز کرده است تا بلکه از درد جانکاه این بیمار بکاهد. بیمار بی قرار است و هر چند دقیقه بر اثر فشار درد کادر درمانی را مورد التفات کلامی خود قرار می دهد! ساعت 9 شب است: بیمار دیگری با حمله آسم وارد همان اورژانس می شود و پزشک که تازه بالین بیمار سنگ کلیه ای را ترک کرده است درمان این بیمار را آغاز می کند با خونسردی دستورات لازم را به پرستار می دهد و تا زمانی که وضعیت بیمار بهتر نشده است از کنار تخت وی حرکت نمی کند ساعت 10 شب است: پرستار به پزشک می گوید که تا فرصت هست شام وی که از ساعت 8 شب سرو شده و حالا کاملا سرد شده است را بخورد! دکتر با لبخندی به سمت پاویون حرکت می کند اما در همان زمان بیماری با درد قفسه سینه توسط همراهان به اورژانس آورده می شود تشخیص اولیه سکته حاد قلبی است مرکز گرسنگی پزشک از کار می افتد و شیره های گوارشی از ترشح باز می ایستند . بلافاصله بیمار نیمه جان به اتاق CPR برده می شود و عملیات احیاء حدود 2 ساعت به طول می انجامد و تلاش تیم احیاء نتیجه می دهد. کادر درمانی تا زمان انتقال بیمار به بخش مراقبتهای ویژه وی را همراهی می کنند حالا ساعت 12 شب است مرکز گرسنگی با ترس و لرز به پزشک اعلام می کند که او گرسنه است و برای سرپا ماندن تا ساعت 8 صبح نیاز به غذا و انرژی دارد اما در همان لحظه بیمار دیگری ..... پرستار با لبخند تلخی به پزشک می گوید : دکتر صبح شده ؛ روز پزشک مبارک... دکتر محمد قریب ، پدر طب اطفال می فرمایند: اگر پزشک هستی، دیگر برای خود زندگی نمی کنی و اگر برای خودت زندگی کردی دیگر پزشک نیستی! و این رمز بزرگ طبابت است، رمزی بسیار بزرگ و مقدس. پس تو ای همکار عزیز، باران باش و ببار، و نپرس پیاله های خالی از آن کیست.....