زمانی که بیمار و پزشک مثل هم فکر نمی کنند!

روال عادی ارتباط پزشک و بیمار بر این حالت استوار است که معمولاً بیمار با اقدامات درمانی مورد نظر پزشک موافق است و انجام اقدامات تشخیصی و درمانی با موافقت طرفین انجام می پذیرد اما گاه مواردی پیش می آید که بیمار با انجام اقدامات درمانی و بعضاً بستری خود موافق نیست و این امر ممکن است با خطرات جبران ناپذیری همراه باشد بیمار آقای 72 ساله ای است که با درد در سمت راست قفسه سینه خود به جراح حاضر در یک درمانگاه مراجعه می نماید در شرح حال اخذ شده به ترومای وارد شده به سمت راست قفسه سینه اشاره می کند که بعد از در خواست گرافی، شکستگی به همراه جابجایی در دنده های 8 و9 و10 وی مشاهده می گردد با توجه به سن بالای این بیمار و سابقه بیماری قلبی و نیز اعتیاد وی به مواد مخدر و جابجایی واضح در شکستگی دنده ها،جراح دستور بستری فوری بیمار را در یک مرکز درمانی صادر می نماید اما بیمار با بستری شدن موافق نیست و درخواست درمان سرپایی و تنها اخذ یک نسخه دارویی حاوی مسکن را می نماید! تمام تلاش پزشک برای قانع کردن بیمار و ارائه توضیح در خصوص وضعیت جدّی بیماری وی به جایی نمی رسد و بیمار که همراهی نیز ندارد همچنان اصرار به دریافت نسخه و رفتن به منزل را دارد.حال سوال این است که آیا کادر درمانی اجازه دارند که چنین فردی را به اجبار بستری نمایند یا باید به خواست بیمار احترام گذاشته و وی را با نسخه دارویی مرخص نمایند؟ ودر صورت ترخیص اگر اتفاقی برای بیمار بیفتد آیا کادر درمانی مقصر است یا خیر؟ همیشه باید به یاد داشته باشیم که بیمارستان ، درمانگاه و مطب ، زندان نیست و جز در موارد خاص که جان بیمار در خطر آنی بوده و وضعیت وی از مصادیق اورژانسهای طب می باشد ،هرگز نمی توان فردی را به اجبار در چنین مکانهایی نگاه داشت. در مورد بالا بیمار با وجود انجام تمامی موارد فوق باز اصرار به ترک درمانگاه داشت جراح در چنین حالتی باید شرح ماوقع را در پرونده بیمار ثبت نموده و این امر را به امضاء خود و سایر کادردرمانی و مسئولین درمانگاه و نیز خود بیمار برساند و اگر قرار است که نسخه ای برای بیمار نوشته شود پیشنهاد می گردد در بالای نسخه نیز چنین نوشته شود: به بیمار اکیداً توصیه شد که بستری گردد که مورد پذیرش وی قرار نگرفت


ضمیمه ها
ضمیمه ندارد
تمامی حقوق برای وب سایت دادمهر محفوظ است. Telegram