یکی از وظایف مهم پزشکان معالج و نیز مسئولین فنی مراکز درمانی این است که نسبت به اتفاقات احتمالی که در طی درمان بیماران ممکن است پیش بیاید آماده بوده و هوشیارانه برنامه ریزی کنند. به دو پرونده واقعی زیر توجه فرمایید. 1. بیماری با سابقه MI در ماه گذشته، نیمه شب با Abdominal pain به اورژانس یک مرکز درمانی مراجعه می نماید در معاینه به عمل آمده مشخص می گردد که وی دچار فتق incarcerated می باشد که ضرورتاً باید تحت عمل جراحی اورژانس قرار گیرد بلافاصله جراح بر بالین بیمار حاضر شده و بعد از اخذ رضایت و برائت در خصوص عمل جراحی با ریسک بالاتر از حد عادی به دلیل MI جدید بیمار ، وی را به اتاق عمل برده و تحت جراحی قرار می دهد متعاقب عمل جراحی و بعد از ارجاع بیمار از ریکاوری به بخش بیمار دچار Chest pain شده و تحت درمان لازم قرار می گیرد ولی متأسفانه به دلیل MI مجدد فوت می نماید. 2. خانم 45 ساله نسبتاً چاقی به دلیل سقط ناقص در یک مرکز تخصصی زنان بستری و تحت کورتاژ قرار می گیرد فردای عمل به دلیل درد در ساق پای راست که با تورم در این ناحیه همراه است و با تشخیص ترومبوز در وریدهای ساق، تحت درمان قرار می گیرد بستری شدن بیمار چند روز طول می کشد و بر اساس دستور اکید پزشکِ معالج، بیمار CBR می باشد در روز سوم بستری بیمار علی رغم دستورات پزشک معالج و نیز تأکید پرستار، تخت خود را ترک کرده و به توالت می رود و متأسفانه به علت Constipation و فشار زیاد دچار آمبولی massive ریه می گردد که علی رغم 2 ساعت CPR فوت می نماید علت فوت بیمار توسط پزشکی قانونی ترومبوآمبولی وسیع ریوی اعلام می گردد. هر دو پرونده یاد شده توسط اقوام در مراجع قضایی مورد شکایت قرار می گیرند و در پرونده اول جراح به دلیل عدم انجام عمل جراحی در مرکز واجد CCU و در پرونده دوم پزشک معالج و نیز مسئول فنی بیمارستان به دلیل نداشتن ICU و عدم ارجاع بیمار به مرکز درمانی واجد ICU به درصدی از قصور محکوم گردیدند. اگر از تراژدی رخ داده در هر دو پرونده که شاید اجتناب ناپذیر نیز بودند، بگذریم علت محکومیت کادر درمانی در هر دو پرونده فوق عدم توجه به احتمال ایجاد عوارض متعاقب اقدامات درمانی و عدم برنامه ریزی در جهت فراهم نمودن امکانات لازم بوده است.