قصه واقعی ما مربوط به زن جوانی است که دو بچه دارد و به همراه همسرش زندگی آرام و بی دغدغه ای دارند. در یکی از روزها این زن جوان توده ای رادر سینه راست خود حس می کند با توجه به اینکه زنی تحصیل کرده و هوشیار است فردای آن روز به یک جراح عمومی مراجعه نموده و این همکار با معاینه سرسری به او اطمینان می دهد که این توده چیز مهمی نیست و مقررمی گردد که یک سال بعد برای معاینه مجدد، مراجعه نماید! و با کمال تعجب هیچگونه درخواست ماموگرافی یا اقدام تشخیصی دیگری برای وی صورت نمی گیرد. زن جوان به اطمینان سخنان پزشک با خیال راحت به سر زندگی خود باز می گردد غافل از اینکه این توده کوچک و به ظاهر بی اهمیت یک توده بدخیم است که بی سر و صدا در حال رشد و دست اندازی به بدن اوست! چند ماهی می گذرد و زن جوان به طور اتفاقی متوجه وجود چند توده در زیر بغل خود می گردد مجدداً به پزشک مذکور مراجعه می کند که با تعطیلی مطب وی به دلیل مسافرت روبرو می شود لذا به جراح دیگری مراجعه می کند برای وی درخواست CTScan می شود که در گیری لنف نودهای مدیاستن نیز مشخص می گردد زن نگونبخت تحت عمل total mastectomy قرار می گیرد و در اولین فرصت توسط اُنکولوژیست تحت شیمی درمانی قرار می گیرد ولی متأسفانه بهبودی حاصل نمی شود و بیمار بعد از حدود 4 ماه رنج و عذاب و دو دوره شیمی درمانی در تعطیلات عید جان به جان آفرین تسلیم می نماید . خانواده داغدیده این زن نگونبخت ، هرگز در جریان فاجعه بزرگ زندگی خود که همانا بی توجهی جراح اول بود قرار نگرفتند ولی به راستی بی توجهی این همکار ما چه هزینه گزاف عاطفی بر دو فرزند خردسال این خانواده وارد کرده است. همکاران عزیز یادمان باشد که هر بیماری را باید با جدیّت و دقت و دلسوزی هرچه تمامتر معاینه و بررسی نماییم و هرگز مشکلات و شکایات هرچند کوچک بیمارانمان را نیز بی اهمیت نخوانیم و با هر نشانه و علامتی در بیمارمان با جدیّت و بر اساس موازین علمی برخورد نماییم . درست است که قصور بزرگ این همکار، هرگز فاش نشد ولی اگر این همکار عزیز در جریان فاجعه ای که به دست او رقم خورده است قرار گیرد در محکمه وجدان خود چه خواهد کرد؟!