تا قبل ازسال 81 کودک‌آزاري جرم عمومي تلقي نمي‌شد بلکه کودک آزاري جرم خصوصي بود و براي طرح و رسيدگي در دادگاه نيازمند شاکي خصوصي داشت از سال 81 با تصويب طرح 9 ماده‌اي ، کودک‌آزاري جرم عمومي شناخته شد ماده 5 اين قانون کودک آزاري را از جرايم عمومي دانسته که نياز به شاکي خصوصي ندارد در اینجا لازم است اشاره مختصری به اختلاف بین جرایم عمومی و خصوصی بنماییم: اولین اختلاف در این است که موضوع دعوای عمومی ، تعقیب متهم و اعمال مجازات بر علیه وی می باشد ولی موضوع جرم خصوصی ، محکومیت متهم به جبران ضرر و زیان ناشی از جرم است دومین اختلاف در این است که هدف دعوای عمومی ،اعاده نظم در جامعه و ایجاد آرامش در جامعه با عنایت به جنبه بازدارندگی عمومی مجازاتهاست در حالی که هدف دعوای خصوصی ، جبران خسارت مادی یا معنوی ناشی از جرم است مور اختلاف دیگر این است که دعوای عمومی متعلق به جامعه است و دادستان یا هر نهاد تعقیب دیگر به نمایندگی از طرف جامعه نسبت به جریان انداختن دعوای عمومی و تعقیب متهم اقدام می کند لذا دادسرا اجازه ندارد از تعقیب متهم امتناع نموده یا با وی مصالحه نماید ولی دعوای خصوصی کاملاً متعلق به متضرر از جرم است که فرد متضرر می تواند از همان ابتدا از طرح شکایت صرف نظر کند و نیز درصورت اقامه دعوای خصوصی هر یک از مراحل تعقیب، تحقیق و رسیدگی ، شکایت خود را مسترد دارد و یا با متهم صلح و سازش نماید با عنایت به مطلب فوق، ذکر این نکته که بر اساس قانون مصوب1381، کودک آزاری یک جرم عمومی است ، کاملاً مشخص می گردد که شکایت از کودک آزاری نیاز به مدعی خصوصی ندارد و تنها اعلام این امر به مراجع مربوطه (برای مثال دادسرا) کافی است تا رسیدگی آغاز گردد و هیچ فرد یا افرادی (حتی والدین کودک )نیز نمی توانند مانع این رسیدگی گردند و این از نکات بسیار مهم و مثبت این قانون می باشد . پس اگر فردی آثار ضرب و جرح را در بدن يک کودک ديد يا به طریقی متوجه آزار کودکی حتی در محیط منزل وی گردید، می تواند به مراجع قانونی مراجعه و اعلام جرم نماید و ديگر نيازی به شاکی خصوصی نيست. و در این حالت مراجع قانونی بدون نیاز به شاکی خصوصی اقدام به رسیدگی می نمایند