اگر از موارد اورژانس که پزشک موظف به پذیرش بیمار و ارائه خدمات درمانی به وی می باشد بگذریم در سایر موارد پزشک می تواند از پذیرش بیماربا وجود شرایط خاصی سر باز زند. برای نمونه پزشک باید در مواردی که صلاحیت علمی یا تخصص لازم برای درمان فردی را ندارد از ارائه خدمات خودداری نماید مثلاً همکار پزشک عمومی که فردی با علایم آپاندیسیت به وی مراجعه نموده است باید وی را به جراح معرفی نماید و حتی با اصرار بیمار نیز اجازه جراحی وی را ندارد به عبارت دیگرپزشك بايد بيماري را جهت درمان بپذیرد كه در توان علمي او باشد. و بايد دست از غرور خود برداشته و توقع مالي را به كناري نهد و بزرگوارانه بيمار را جهت درمان مقتضي به همكاران با تخصص لازم و یا بيمارستانهاي تخصصي راهنمايي كند. در بسياري از موارد پزشك تخصص لازم را دارد و درمان بيمار نيز از عهده او برميايد ولي بيمار به علت مشكلات اجتماعي ، شخصيتي ویا رواني، فردي است كه با شكايات متعدد مشكلاتي براي طبيب ايجاد خواهد كرد که اين موضوع بخصوص در حوزه جراحي زيبايي بيشتر ديده ميشود برای مثال بیماری را در نظر بگیرید که دو بار رینوپلاستی شده است و هر بار از نتیجه عمل زیبایی مذکور ناراضی بوده و از پزشکان جراح خود شکایت کرده است مسلماً احتمال نارضایتی و شکایت از جراح بعدی نیز بسیار بالا می باشد در این موارد چون بیمار وضعیت اورژانس ندارد و نیز اقدامات پزشکی انجام شده جنبه درمانی نیز ندارد پزشک می تواند از پذیرفتن این بیمار سر باز زند. همانگونه که ملاحظه می شود امر انتخاب بیمار در درمانهاي خطر آفرين، و زيبائي از اهمیت بیشتری بر خوردار است نکته آخر اینکه لازم است پزشک آن تعداد بیماری را در مطب یا درمانگاه ویزیت نماید که از نظر زمانی و نیز تواناییهای فردی ، قادر به معاینه و تشخیص ودرمان آنها باشد ومسلماً ویزیت بیماران بیشتر از حد معقول و تا پاسی از شب در مطب باعث افزایش خطا و اشتباه و در نتیجه افزایش میزان شکایت و گله مندی بیماران می گردد به قول یکی از همکاران که می گفت: "بعضی از پزشکان درمطبشان تعداد بسیار زیادی بیمار را ویزیت می کنند در واقع در این حالت این پزشک نیست که بیماران را می بیند بلکه این بیماران هستند که پزشک را می بینند"