عوامل رفتاري رابطه رفتاري پزشك با بيمار يكي از عوامل مهم در امر رضایت و یا گله‌مندی بیمار از پزشک خود است. وقتي كه بيمار به دنبال يك اقدام درماني دچار عارضه ناگواري مي‌شود - چه اين عارضه مربوط به ذات بيماري باشد و چه در اثر سهل‌انگاري و كوتاهي پزشك ايجاد شده باشد - از آنجا كه انتظارات بيمار و اطرافيان او برآورده نشده، ایشان ناخواسته حالت روحي و خلقي غيرعادي خواهند داشت، بنابراین بروز عكس‌العمل غير منطقي و نسنجيده كادر درماني به آزرده‌دلي بیشتر بيمار و بدتر شدن اوضاع و بروز شكايت منجر خواهد شد. اگر به گونه‌ای رفتار کنیم که بیمار و همراهان وی ما را نسبت به عوارض ناشی از درمان بی‌تفاوت ببینند، آزردگی خاطر ایشان تشدید می‌شود. برای پیشگیری از گله‌مندی و شکایت لازم است پزشک همراه بیمار باشد و نه جدای از او، خود را شریک در مشکلات بیمار بداند و مسوولیت خود در امر درمان بیماری، بیمارش را فراموش نکند. رفتار مهربانانه، منطقي و سنجيده پزشك در اين موارد به طور معمول از بروز نارضايتي بيشتر و ابراز شكايت رسمي پيشگيري خواهد کرد. در این راستا چند پیشنهاد خدمت خوانندگان محترم ارایه می‌شود: 1) همیشه به بیمارتان احترام بگذاریم، در صورت بروز بی‌احترامی‌ از طرف همراهان بیمار، سعی کنید خونسردی خود را حفظ کرده و زود تصمیم نگیرید. 2) خود را نسبت به وضعیت بیمارتان مسوول نشان دهید (كما اينكه در واقعيت نيز بايد چنين باشد). 3) احساسات بیمار و همراهانش را نادیده نگیرید، دقت و عنایت به صحبت‌های آنها در فرو نشاندن آتش خشم آنان بسیار موثر است. 4) به بیمارتان فرصت دهید تا درباره بیماریش با شما صحبت کند و کلام وی را قطع نکنید. 5) از نصیحت کردن بی‌مورد و انتقاد پرهیز کنید. 6) از اطمینان دادن بی‌مورد به بیمار و تضمين صد در صد معالجه وی پرهیز کنید. 7) بيمار اورژانس را تنها نگذاريد، به طور مسلم تنها گذاردن بیمار بدحال و فوت وی بدون حضور شما موجب گله‌مندی شدید همراهان و شکایت ایشان از شما خواهد شد. 8) اگر همراهان بیمار درخواست مشاوره از سوی پزشک دیگری را کردند، از این در خواست استقبال کنید و هرگز مانع این امر نشوید. 9) پیش از آغاز به درمان اطلاعات لازم درباره خطرات و عوارض احتمالی را به بیمار و همراهان وی بدهید. 10) با بیمار خود صادق باشید